Θεωρείται παράσταση-φαινόμενο. Κι όχι άδικα. Σε ένα θέατρο κατάμεστο, στις 21.00 το βράδυ της Δευτέρας η Κατερίνα, έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο Βασιλάκου. Την συγκεκριμένη παράσταση την είδα πέρσι και μπορώ να πω ότι έφυγα προβληματισμένη και πολύ στενοχωρημένη. Η δεύτερη φορά ήταν αλλιώς. Κάθε φορά που παρακολουθείς την συγκεκριμένη παράσταση βλέπεις, παρατηρείς, και καταλαβαίνεις ότι πολλά από τα πράγματα και τα συναισθήματα που βιώνει η Κατερίνα, τα έχεις γνώριμα στην καρδιά και στο μυαλό σου.
Η Λένα Παπαληγούρα είναι μία εξαιρετική ηθοποιός. Ο μονόλογος όπως γνωρίζουμε όλοι είναι το πιο δύσκολο που καλείται να κάνει ο ηθοποιός γιατί κρύβει πολλούς κινδύνους. Η Λένα όμως φαινόταν όμως ότι μελέτησε πολύ το ρόλο και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του μεγάλου-για μένα-σκηνοθέτη, Γιώργου Νανούρη, το αποτέλεσμα σε άφηνε άφωνο. Δίνει ψυχή και σώμα πάνω στην σκηνή. Ξεγυμνώνεται κάθε πτυχή του χαρακτήρα της Κατερίνας και σίγουρα μιλάμε για ρεσιτάλ ερμηνείας.
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία,, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγγλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.
Η Κατερίνα δεν είναι απλά μία παράσταση. Όπως συζητούσα με τη φίλη μου και συνάδελφό μου, Μελίνα Κόκκορη, η Κατερίνα ως μητέρα περιέχει στοιχεία από κάθε μαμά ξεχωριστά. Ο καθένας αυτό το βλέπει από την δική του οπτική γωνία. Εξάλλου η κατάθλιψη είναι μία ασθένεια παρεξηγημένη, υπάρχει ταμπού ακόμη και στις μέρες μας να το αποκαλύψει κάποιος, και μπορεί άθελά του ο άνθρωπος που έχει , να προκαλέσει τραύματα στις ψυχές των γύρω του. Για μένα η Κατερίνα δεν είναι ούτε απλά ένα βιβλίο, ούτε μία παράσταση. Η επιτυχία της έγκειται στο γεγονός ότι αγγίζει τον κάθε άνθρωπο στα κρυμμένα κομμάτια της καρδιάς του. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει δει την παράσταση, και να μην έχει κυλήσει ένα δάκρυ στο πρόσωπό του κατά τη διάρκειά της.
Το σημείο που με άγγιξε περισσότερο είναι ένα. Τα λόγια της Κατερίνας προς το γιο της, λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Σου εύχομαι να κάνεις κάποτε παιδί για να σε αγαπήσει όπως σε αγάπησα εγώ και να το αγαπήσεις όπως με αγάπησες εσύ
Κι επειδή αν ένας ηθοποιός είναι καλός ή όχι, φαίνεται στην σκηνή του θεάτρου και στο χειροκρότημα, η Λένα και ο Γιώργος καταχειροκροτήθηκαν για παραπάνω από ένα λεπτό.
Φωτογραφίες: Μαρκέλλα Σαράιχα