Ένιωσα την ανάγκη να γράψω λίγες κουβέντες για ένα ταξίδι. Διαφορετικό από αυτά που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε μέσα από το travelgirl.gr. Θα σας μιλήσω για το τελευταίο ταξίδι της μητέρας μου που στις 25 Σεπτέμβρη “έφυγε” από κοντά μου. Πέταξε ψηλά. Δίπλα στους αγγέλους.
Το site αυτό το έφτιαξα με πολλή αγάπη και με το χέρι της μαμάς μου που με βοηθάει από κει που είναι. Ήταν ένας τρόπος για να φύγει το μυαλό μου και να μην σκέφτεται αυτήν την οδυνηρή απώλεια. Ήταν ένας τρόπος να φεύγω, να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέα μέρη. Κάθε χρόνο από τότε που έκλεισε το Άλτερ, περνούσα περίπου το μισό χρόνο δίπλα της. Στην Καβάλα, στο πατρικό μου. Προσπαθούσα να βρίσκω δουλειές στην Αθήνα, που δε χρειαζόταν η παρουσία μου για να χορτάσω όσο περισσότερο μπορούσα τη μαμά μου. Ήταν για μένα τα πάντα. Μητέρα, κολλητή, σύντροφος, ερωμένη, παιδί. Μία σχέση παθολογικής αδυναμίας. Την λάτρευα και το ήξερε. Την βάραινε όμως ότι κρεμόμουν από πάνω της. Τα συναισθήματά μου όμως δεν μπορούσα να τα αλλάξω. Δεν είχα την ανάγκη να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια. Πίστευα ότι αν έκανα δικό μου παιδί θα έπαιρνε την θέση της μαμάς μου και δεν το ήθελα. Θεωρούσα ότι όλη την αγάπη που είχα μέσα μου, έπρεπε να τη δώσω σε εκείνη. Στον άνθρωπο που με γέννησε, με μεγάλωσε χωρίς να λείψει ούτε μισή ώρα από δίπλα μου. Στον δικό μου ήρωα. Στο άλλο μου μισό.
Το θάνατό της τον δούλευα στο μυαλό μου από μικρό κοριτσάκι. Ένιωθα, λόγω της μεγάλης διαίσθησης που είχα, ότι θα την έχανα νωρίς. Όπως κι έγινε. Στα 36 μου έχασα το πολύτιμο στήριγμά μου. Τη γυναίκα που μου έμαθε να αγαπώ με την καρδιά μου, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Τη γυναίκα που μου έμαθε την ηθική, τις αρχές. Και τις κουβαλούσα μία ζωή και θα τις κουβαλάω γιατί είναι η προίκα μου.
Δύο νύχτες πριν φύγει από τη ζωή, έμεινα δίπλα της. Της κρατούσα το χέρι σφικτά και της έκανα μία εξομολόγηση καρδιάς. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου ήμουν εγώ κι εκείνη. Ξάπλωσα δίπλα της κρατώντας της το χέρι και της έλεγα όλα αυτά που ήξερε και ποτέ δεν της τα είπα. Πόσο πολύ τη λάτρεψα. Πόσο μοναδική μητέρα ήταν. Πόσο ευτυχισμένη ήμουν που είχα την ευλογία να με φέρει εκείνη στον κόσμο. Ήταν σε λήθαργο λόγω του ότι έπαιρνε ισχυρά παυσίπονα για να μην πονάει. Ήξερα όμως ότι με άκουγε. Μου έσφιξε το χέρι και την ένιωθα ότι ήταν μέσα μου. Ότι η ψυχή τους περιπλανάται σε κάθε κύτταρό μου.
Δύο μέρες μετά, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι για να μας αναγγείλουν το θάνατο της μητέρας μου. Έφυγε το πρωί της Κυριακής, στις 25 Σεπτεμβρίου. Το κορίτσι μου ταξίδεψε μακριά. Έγινε άγγελος. Είμαι σίγουρη γι αυτό. Δεν πείραξε ποτέ κανέναν στη ζωή της. Ακόμη και συγγενείς που τη ζήλευαν, δεν έδινε σημασία και προσπαθούσε πάντα να τους δικαιολογεί. Το μεγαλείο της ψυχής της ήταν τεράστιο. Ήταν ξεχωριστή. Από μικρό κοριτσάκι ξεχώριζε σε όλα. Ήταν τέλεια αδελφή, τέλεια κόρη, τέλεια μητέρα. Μία μαμά που θα ήθελε το κάθε παιδί να είχε. Μία μαμά που δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μας, που μας καταλάβαινε από τον ήχο της φωνής μας αν ήμασταν καλά, που δεν κοιμόταν καλά αν ήξερε ότι ήμασταν έξω. Μία μαμά με μόρφωση, παιδεία, ιδανικά και αξίες.
Το σίγουρο είναι ότι όλη αυτή η προίκα που μας έδωσε θα την κουβαλάμε για όσο θα ζούμε. Δεν ξέρω αν θα με αξιώσει ο Θεός να γίνω μητέρα, στέλνοντάς μου έναν σύντροφο ζωής, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα προσπαθήσω να της μοιάσω σε όλα της. Μαμά σ’αγαπώ… To βιβλίο που θα γράψω θα είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για σένα που μας κοιτάς από κει ψηλά.
Λόγια βγαλμένα από την ψυχή και πόνος σε κάθε λέξη πολύ όμορφο και συγκινητικό κείμενο
Ευχαριστώ πολύ…Πονάει πολύ αυτή η απώλεια…