Το Επάγγελμα της Μητρός μου επιστρέφει στο θέατρο Στοά στις 23 Οκτωβρίου

Επαναλαμβάνονται οι παραστάσεις μιας μεγάλης περσινής επιτυχίας που διεκόπησαν λόγω των συνθηκών. Πρόκειται για «ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ» μια διασκευή του Θανάση Παπαγεωργίου στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ, μια παράσταση που παίχτηκε για ελάχιστο χρονικό διάστημα στο ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΑ.

Το Επάγγελμα της Μητρός μου επιστρέφει στο θέατρο Στοά στις 23 Οκτωβρίου

Η μητέρα της οικογένειας αναγγέλλει στο Κυριακάτικο τραπέζι την πρόθεσή της να συμμετάσχει στα οικονομικά βάρη του σπιτιού. Έτσι ανακοινώνει την απόφασή της να γίνει πόρνη. Ο σύζυγος επ’ ουδενί δέχεται να εργάζεται η σύζυγός του, ενώ οι κόρες προσπαθούν να τον πείσουν ότι η εργασία δεν είναι ντροπή και ότι πρέπει και η μαμά, όπως κάθε γυναίκα, να μπορέσει κάποτε να γίνει ανεξάρτητη. Η επιχείρηση στήνεται και οι δουλειές πάνε θαυμάσια, αλλά δυστυχώς η μαμά παθαίνει υπερκόπωση και το ‘’μαγαζί’’ το αναλαμβάνουν τα παιδιά. Ηθικόν δίδαγμα: εργασία υπάρχει, αρκεί να υπάρχει διάθεση και φαντασία…

Η σκηνοθεσία είναι του Θανάση Παπαγεωργίου ο οποίος πρωταγωνιστεί μαζί με την Εύα Καμινάρη, τον Δημήτρη Θεοδώρου, την Ελευθερία Στεργίδου, τον Γιάννη Φουντά και την Αγγελική Τσιάκαλου. Το σκηνικό και τα κοστούμια είναι της Λέας Κούση.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου, διασκευαστής και σκηνοθέτης, αλλά και πρωταγωνιστής της παράστασης, όπως και όλων των έργων του Μποστ που έχουν παρουσιαστεί στη Στοά, γράφει σχετικά με το διήγημα που τόσο ενόχλησε στην εποχή του: ‘’Ελπίζω σήμερα, να μην υπάρχουν πια τέτοιες απαιτήσεις ευπρέπειας. Νομίζω ότι ο Μποστ, με το καυστικό και καίριο χιούμορ του, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στιγματίσει, με καλοπροαίρετη κριτική διάθεση, την κοινωνική μας υποκρισία. Ίσως αυτό να μην κατάλαβε η κ. Βλάχου. Άλλωστε, λίγο καιρό μετά, ο Μποστ γράφει τη Φαύστα, άλλη σάτιρα για τη φαινομενική μας αξιοπρέπεια, όπου θα έπρεπε να θεωρηθεί σκάνδαλο, μία μάνα να κλαίει για τον χαμό του Καραϊσκάκη και να χαριτολογεί με τον πνιγμό της μικρής της κόρης…’’.

Και συμπληρώνει: ‘’Προσπάθησα από τη μια να αφουγκραστώ τις προθέσεις του Μποστ και από την άλλη να ευθυγραμμιστώ με τα όρια του σουρεαλισμού και της αχαλίνωτης φαντασίας του, ώστε να καταδειχτεί αυτή η διάθεσή του, να καταγγέλλει χωρίς να γίνεται διδακτικός και να καυτηριάζει χωρίς να είναι υπεροπτικός. Άλλωστε, αν κάτι χαρακτηρίζει τον Μποστ, είναι ότι νιώθει πάντοτε μέλος αυτής της κοινωνίας που σατιρίζει, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να γίνει ο καθρέφτης της’’.