«The False David»: Μια μοναδική παράσταση Ιαπωνικού Butoh με τον θρυλικό χορευτή Imre Thormann

H διακαλλιτεχνική πλατφόρμα Movement Research Project υποδέχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα τον θρυλικό χορευτή του Ιαπωνικού Butoh Imre Thormann για μία και μόνο παράσταση την Τρίτη 19 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Nous. Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την Αιγίδα και με την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

«The False David»: Μια μοναδική παράσταση Ιαπωνικού Butoh με τον θρυλικό χορευτή Imre Thormann

Στην solo performance «The False David» o 57χρονός χορευτής διαπραγματεύεται την αντιηρωική διάσταση του ανθρώπινου σώματος μέσα από την «αρχετυπική» φιγούρα του Ψευδο-Δαβίδ, φιγούρα της οποίας τα χαρακτηριστικά αντιβαίνουν στο παραδοσιακό ηρωικό πρότυπο του μαχητή υπερήρωα.

Ο Ψευδο-Δαβίδ δεν είναι ήρωας ούτε μαχητής, είναι η φιγούρα που αναδύεται από την σκιά της ύπαρξης μας, όπου ο σπαραγμός της γέννησης και ο υπαινιγμός της πτώσης βρίσκουν αγαλλίαση στην θεωρεία της «αιώνιας επιστροφής».

Στην παράσταση συμμετέχει σε live μουσική σύνθεση ο Γάλλος Κλαρινετίστας Pierre Lassailly.

Ο Imre Thormann γεννήθηκε στην Βέρνη της Ελβετίας το 1966. Eκπαιδεύτηκε στο Τaekwon–Do στο οποίο και απέκτησε τον τίτλο «Πρωταθλητής της Ελβετίας» το 1984. Το 1990 αναχώρησε για το Τόκυο όπου σπούδασε για 7 συνεχόμενα έτη την τέχνη του Βutoh δίπλα στον παγκοσμίως αναγνωρισμένο Χορογράφο και Χορευτή Kazuo Ohno, καθώς και την πρακτική του Νoguchi Taiso δίπλα στον Michizo Noguchi.

Από το 1993 έχει δημιουργήσει και πραγματοποιήσει αναρίθμητες Solo παραστάσεις Βutoh στην Ιαπωνία, στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Λίγα Λόγια για το Iαπωνικό Butoh

Το «Ankoku Βutoh» ετυμολογικά σημαίνει «Xoρός του Σκοταδιού» Γεννήθηκε και άνθισε στη μεταπολεμική Ιαπωνία το 1958 υπό την σκιά της Avant Garde, από τους καλλιτέχνες Tashumi Hijikata και Kazuo Ohno.

Το Βutoh αποκαλείται «Σουρεαλισμός της Σάρκας». Είναι Σωματική Τέχνη που χρησιμοποιεί και αξιοποιεί στοιχεία από τη χορογραφική απόδοση του κινήματος του Γερμανικού Εξπρεσιονισμού, αντλώντας στοιχεία από το κίνημα του Σουρεαλισμού, τις πρακτικές Ιαπωνικού Θεάτρου Νoh, την πρακτική του Ζεν ενώ παράλληλα συναντιέται ανά τα χρόνια με το ευρύ πεδίο της σύγχρονης τέχνης.

Η τέχνη του Butoh αποτέλεσε τη «Κραυγή» του εξεγερμένου Ιαπωνικού σώματος απέναντι στις βιαιοπραγίες του πολέμου, απέναντι στην περιβαλλοντολογική μόλυνση, απέναντι στον πολιτικό ολοκληρωτισμό, απέναντι στην καταπίεση, την καταδυνάστευση και τα πάθη της ένσαρκης και πνευματικής φύσης του όντος. Μια «Κραυγή» που ταξίδεψε και ταξιδεύει δονώντας και μεταμορφώνοντας τα σώματα και τις πρακτικές καλλιτεχνών σε παγκόσμιο επίπεδo.