Την Παναγιώτα Παρασκευοπούλου, την είχα γνωρίσει για να κάνουμε την συνέντευξη για το travelgirl.gr , όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο της, “Η ζωή μου δεύτερη φορά”. Αυτή τη φορά μου διηγείται ένα ταξίδι της που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην συγγραφή του βιβλίου της.
Γράφει η Παναγιώτα Παρασκευοπούλου
Ένα από τα ομορφότερα ταξίδια της ζωής μου.. Στην Αίγυπτο.. Στο Κάιρο… Στις πυραμίδες… Μέσα σε μια πόλη που τρέφεται κυριολεκτικά από μια γοητευτική οχλοβοή που πιστέψτε με δεν έχει τίποτα να κάνει με τις κλασικές πόλεις. Οι άνθρωποι φτωχοί ως επί το πλείστον, όμως με το κεφάλι ψηλά.. με το γέλιο χαραγμένο στα αυλάκια των προσώπων τους… Για να περάσεις από τον έναν δρόμο στον άλλον με τα πόδια, χρειάζεσαι τουλάχιστον δέκα με δεκαπέντε λεπτά, προκειμένου να μη σε πατήσουν με τα αυτοκίνητα που τρέχουν και προσπερνούν το ένα το άλλο μανιασμένα.
Κι έπειτα έρχεται η έρημος μ αυτή την επιβλητική ορμή που σε καθηλώνει. Όλα εκεί μαρτυρούν την επέλαση ενός τεράστιου πολιτισμού που κρύβει μέσα του καλά φυλαγμένα μυστικά. Οι στενοί διάδρομοι των πυραμίδων σου αποκαλύπτουν τα σημάδια τους, γνωρίζοντας καλά πως δεν θα τα κατανοήσεις. Τάφοι αρχαίων βασιλιάδων κάτω από έναστρους ουρανούς με μια αρχιτεκτονική την οποία ακόμα και σήμερα προσπαθούν να κατανοήσουν έγκριτοι επιστήμονες.
Αίγυπτος. Εκεί ανακάλυψα το τέλος του νέου μου μυθιστορήματος. Ένα απόγευμα. Κοιτάζοντας τον Νείλο και τις φελούκες του… Σ εκείνο ακριβώς το σημείο ο Δημήτρης και η Εμμέλεια- οι πρωταγωνιστές μου- μου ψιθύρισαν με αγωνία το πώς εκείνοι φαντάζονται το τέλος της ιστορίας τους. Ανήμπορη μπροστά σε μια τέτοια μαγεία, τους ακολούθησα.
