Ο Γρηγόρης Τάσιος, Πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδοχείων Χαλκιδικής, σε άρθρο του στο travelgirl.gr αναφέρεται στα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση που αφορούν στα ξενοδοχεία, στη βραχυχρόνια μίσθωση, στις ελλείψεις υποδομών και προσωπικού αλλά και στις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ο ξενοδόχος σε επιχειρηματικό επίπεοδο.
Ο Πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδοχείων Χαλκιδικής, Γρηγόρης Τάσιος στο travelgirl.gr: “Ξενοδόχος ως επάγγελμα ή ως χόμπι”;
Με τα μέτρα τα οποία ανακοίνωσε η κυβέρνηση σε σχέση κυρίως με αύξηση του τέλους κλιματικής αλλαγής καθώς και την αύξηση στο φόρο παρεπιδημούντων χωρίς να είναι ανταποδοτικό, σαφέστατα έχουμε μπροστά μας σημαντικές προκλήσεις για το 2025 και ευρύτερα, για το τουριστικό προϊόν της χώρας. Μπορεί το τέλος κλιματικής αλλαγής να μην πληρώνεται από το ξενοδοχείο, να πληρώνεται από τον πελάτη, όμως δεν παύει πια να είναι απαγορευτική η χρέωση του ανά δωμάτιο διανυκτέρευση. Πιο συγκεκριμένα, θα παρατηρηθούν περιπτώσεις που -ιδιαίτερα τη χαμηλή περίοδο- το τέλος κλιματικής αλλαγής που θα αναλογεί στον πελάτη για 7 ημέρες διαμονής, να αντιστοιχεί σε μία ολόκληρη διανυκτέρευση σε ένα ξενοδοχείο. Δηλαδή, μία προσφορά αντί να την κάνει ο ξενοδόχος προς τον πελάτη, να γίνεται ακριβώς το ανάποδο, δηλαδή το κράτος να εισπράττει ελάχιστη κατανάλωση για να μπορέσει κάποιος να κάνει διακοπές στην Ελλάδα.
Από εκεί και πέρα, όσον αφορά στις προοπτικές σαφέστατα είμαστε σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι, η βραχυχρόνια μίσθωση έχει κάνει σαρωτική την έλευση της στη χώρα, σε σημείο που μας έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις, με μικρή διάθεση από την πλευρά της πολιτείας να μπορέσει να ελέγξει όλη αυτή τη οικονομική δραστηριότητα, όπου πλέον οι κλίνες της βραχυχρόνιας να έχουν φτάσει σχεδόν ίδιες με αυτές των ξενοδοχείων ή και να ξεπερνούν -σε ορισμένες περιπτώσεις και σε κατά τόπους περιοχές- ακόμα και αυτές των επίσημων ξενοδοχειακών κλινών. Αρα η πρόκληση για τους ξενοδόχους είναι διπλή, κυρίως γιατί έχει να κάνει σε σχέση με ποιος είναι θέλουμε να είναι ο ρόλος του ελληνικού ξενοδοχείου για τα επόμενα χρόνια. Είναι ο ρόλος ενός ξενοδοχείου που θα δουλεύει με το μαζικό τουρισμό, που είναι ένα σύνηθες μοντέλο, σε μια παλιά λογική; Είναι ο ρόλος ενός αειφόρου και πιο σύγχρονου ξενοδοχείου, όσον αφορά τόσο την καθημερινή του λειτουργία όσο και το μέλλον του, βλέπε digital marketing, πωλήσεις, ηλεκτρονικές πωλήσεις που σχετίζονται με τις εμπειρίες, που χρειάζονται όμως σε αυτό να δουλέψουν πολύ και οι τοπικές κοινωνίες και η αυτοδιοίκηση 1ου βαθμού;
Όλα αυτά, όταν συσσωρευτικά έχουμε υπερ-πληθυσμό περίπου 60 με 70 μέρες, στις αντίστοιχες 180 με 190 ημέρες που είναι η τουριστική σεζόν στη χώρα μας. Συνεπώς για μένα, το κυρίαρχο πρόβλημα είναι το πώς το ελληνικό ξενοδοχείο θα μπορέσει να παραμείνει ζωντανό στις προκλήσεις της αγοράς, έχοντας να αντιμετωπίσει όλους αυτούς τους «εξωτερικούς» κινδύνους. Που καλείτε να ανταπεξέλθει σε έναν ανταγωνισμό που έχει να κάνει και με άλλους «παίχτες» της αγοράς, όπως οι αεροπορικές εταιρείες, οι νέοι ανταγωνιστικοί προορισμοί είτε στη Μεσόγειο είτε αλλού και που το κυρίαρχο θα είναι ο σχεδιασμός με βάση την κλιματική κρίση και τα δεδομένα που έχουμε από αυτές τις νέες προκλήσεις. Και σε αυτό σίγουρα θα χρειαστεί να πάρουμε και δύσκολες αποφάσεις και επιχειρηματικά, λαμβάνοντας υπόψη ότι δραστηριοποιούμαστε σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον, που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά τεράστια προβλήματα γραφειοκρατίας. Θα αναφέρω χαρακτηριστικά για τις ελλείψεις προσωπικού, όπου μία μετάκληση/πρόσκληση για να εκδώσει ένα ΑΜΚΑ χρειάζεται μέχρι και 20 μέρες, ενώ κανονικά θα έπρεπε να γίνεται ηλεκτρονικά.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι ελλείψεις προσωπικού εποχικά είναι πλέον δεδομένες σε όλες τις ειδικότητες, με μόνη λύση τις μετακλήσεις εργαζομένων, μία πρακτική που είναι νομοθετημένη στην Ελλάδα πάνω από 25 χρόνια αλλά «καρκινοβατεί» ανάμεσα στη θέληση των αποκεντρωμένων διοικήσεων να εγκρίνουν άμεσα ό,τι λέει ο νόμος και των προξενικών αρχών όπου αναμένουμε την ενίσχυση με επιπλέον στελεχιακό προσωπικό. Όπως επίσης με τις περιβαντολλογικές μελέτες, οι οποίες μπορεί να βρίσκονται στα συρτάρια των αρμόδιων υπηρεσιών εδώ και 2 χρόνια. Στο ίδιο πλαίσιο είναι και οι εγκρίσεις αιτήσεων στον αναπτυξιακό νόμο, όπου οι καθυστερήσεις φτάνουν μέχρι και τα 2 χρόνια. Από τα ζητήματα καθημερινότητας στους δήμους, που το ένα καλοκαίρι μπορεί να μαζέψουν τα σκουπίδια και ένα άλλο να μην μπορούν. Και φυσικά, ό,τι έχει να κάνει σε σχέση με την διευκόλυνση στις εργασιακές σχέσεις που δεν είναι θέμα νομιμότητας, το αν κάποιος παραδείγματος χάριν πρέπει να δουλέψει ένα σπαστό ωράριο ή αν κάποιος πρέπει από τη μία βάρδια στην άλλη να μην έχει κενό 11 ώρες αλλά να είναι 8. Συνεπώς, οι προκλήσεις είναι πολλές, τόσο σε σχέση με την κλιματική αλλαγή όσο και με τον μεγάλο γραφειοκρατικό κυκεώνα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις για να μπορέσουν να κάνουν το επόμενο βήμα.
Επιπρόσθετα, και μέσα σε όλα αυτά που έχουν να κάνουν με τις ελλιπέστατες υποδομές που όλοι γνωρίζουμε, έχουμε να κάνουμε και με τη διαβούλευση για το χωροταξικό στο τουρισμό, το οποίο πάρα πολύ απλά δεν συμπεριλαμβάνει στη διαβούλευση και δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της, τη δυναμικότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των ενοικιαζόμενων δωματίων ανά προορισμό στη χώρα. Ο σχεδιασμός δηλαδή γίνεται μόνο με τις ξενοδοχειακές κλίνες. Και το δεύτερο είναι ότι τα τοπικά χωρικά, τα οποία είναι πράγματι αυτά που θα αλλάξουν το χάρτη στις τοπικές κοινωνίες και ευρύτερα στους τουριστικούς προορισμούς, έχουν -σε πολλές των περιπτώσεων- αναχρονιστικές ήδη προτάσεις και σκέψεις. Όμως η πρόκληση είναι μεγάλη και όλοι θα πρέπει να συμμετέχουν στο διάλογο για να μπορέσουνε να έχουμε τα θετικά αποτελέσματα. Αλλά δυστυχώς, και αυτό -πάλι με βάση και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης- θα γίνει μετά από 3 χρόνια. Τέλος, θέλω να τονίσω ότι το τραπεζικό σύστημα λειτουργεί με μη αναπτυξιακό τρόπο, ιδιαίτερα σε μικρές (εως 150 δωμάτια) επιχειρήσεις ενώ παράλληλα, έχουν το πρόβλημα με τα επιτόκια που το 2019 ήταν 3% και τώρα κυμαίνεται στο 7,5% με 10%.