Να βγω λιγάκι στον αέρα στο Θέατρο Τέχνης

O Ηλίας Κουνέλας, συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν γράφοντας και σκηνοθετώντας μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση που μιλά για όνειρα, στόχους, σχέδια ζωής, επαγγέλματα, καριέρες, το χρόνο που τρέχει και τρέχουμε με τη σειρά μας να προλάβουμε. Από πολύ νωρίς.

Το «να βγω λιγάκι στον Αέρα» είναι ο τίτλος μιας ραδιοφωνικής εκπομπής που ασχολείται με τους προσανατολισμούς και τους αποπροσανατολισμούς των εφήβων. Η εκπομπή που παρακολουθούμε έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Οι δύο νέοι προσκεκλημένοι νιώθουν μια απεριόριστη αισιοδοξία για το μέλλον. Δεν φοβούνται τίποτα. Δεν βλέπουν κανένα κακό μπροστά τους. Από την άλλη, η δημοσιογράφος της εκπομπής, τη μέρα που τους δέχεται στο ραδιοφωνικό στούντιο βρίσκεται σε κάπως ευάλωτη κατάσταση. Μέσα λοιπόν από αυτή την κατάσταση, θα επινοήσει ένα παράδοξο παιχνίδι: Θα προτείνει στους έφηβους καλεσμένους της να γεράσουν -κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων- κατά πενήντα ολόκληρα χρόνια, προκειμένου να ανακαλύψουν αν τα αισιόδοξα όνειρα τους είναι πράγματι εφικτά.

Μια παράσταση που μιλά-μεταξύ άλλων- για την απενοχοποίηση του επαγγελματικού προσανατολισμού και της επαγγελματικής “αποκατάστασης” και απευθύνεται τόσο σε εφήβους και νέους όσο και σε ενήλικες. Μια παράσταση που ελπίζει πως οι νέοι άνθρωποι αυτού του κόσμου υπερασπίζονται ακόμα κάτι που ποτέ δε θα χαθεί. Το όνειρο πως αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Ακούω στο διπλανό τραπέζι έναν πατέρα να συνομιλεί με το γιό του. Ο πατέρας επιπλήττει τον γιό. ” Γρήγορα, θ’ αργήσουμε … Θα κλείσει πάλι και μετά από Δευτέρα. Βάλε επιτέλους στη ζωή σου ένα πρόγραμμα. ” Η φωνή του είναι γεμάτη αγωνία. Θαρρείς πως σ αυτό που ” θα κλείσει “, βρίσκεται όλη η ευτυχία του παιδιού του. Στρέφω διακριτικά το καφάλι μου, για να δω τα πρόσωπά τους. Μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως είναι ολόιδιοι. Υπάρχει βέβαια μια χαρακτηριστική διαφορά. Το πρόσωπο του πατέρα είναι πιο συννεφιασμένο. Όταν καθαρίζει ο καπνός από το τσιγάρο, δεν καθαρίζει το τσαλάκωμα. Είναι κάπως αξύριστος και τα γένια του έχουν το ίδιο χρώμα με τον καπνό που καπνίζει. Το πρόσωπο του παιδιού είναι καθαρό δεν το έχουν διασχίσει ακόμη ποτάμια και τρένα. Ακούγονται όμως από μακρυά ο αέρας και τα πρώτα σφυρίγματα. Είναι μεσημέρι. Οκτώβρης. Ετοιμάζεται να βρέξει. Ο γιος δεν μιλάει. Αισθάνεται πως ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσει ο πατέρας του, είναι να ξαναχτιστεί ο κόσμος από την αρχή.

Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι ένα χέρι να στρέφει μια κλεψύδρα, όχι ανάποδα, αλλά από κάθετα σε οριζόντια. Τώρα ο χρόνος για λίγο σταματά. Η κλεψύδρα μοιάζει με το άπειρο ή με δύο φτερά που πετάνε.

Ξαναγυρίζω προς το διπλανό μου τραπέζι και αντιλαμβάνομαι με έκπληξη πως δεν πρόκειται για πατέρα και γιο. Είναι ο ίδιος άνθρωπος. Ένας μεσήλικας που πίνει έναν καφέ με τον έφηβο εαυτό του. Τώρα όμως μιλάει ο μικρός: Μην ανησυχείς, θα προλάβουμε! Όλα θα γίνουν. Έτσι κι αλλιώς ό,τι με συμφέρει δεν με συμφέρει. Κι ό,τι δεν με συμφέρει με συμφέρει.

Δημιουργήσαμε την παράσταση “να βγω λιγάκι στον Αέρα”, με την πεποίθηση πως η μόνη αλήθεια της ζωής και της ύπαρξης, δεν βρίσκεται αποκλειστικά στην γνώση και τον κόσμο των ενήλικων. Και με την ελπίδα πως οι νέοι άνθρωποι αυτού του κόσμου υπερασπίζονται κάτι που ποτέ δεν θα χαθεί. Το όνειρο πως αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.