Δύο μέρες ήταν αρκετές για να πάρω ενέργεια και να ζήσω το δικό μου παραμύθι στην ομορφότερη Καστροπολιτεία του κόσμου. Το Κάστρο της Μονεμβάσιας δεν έχει εποχή. Με ήλιο, με βροχή, με καταιγίδα και ανέμους είναι πανέμορφο και νομίζεις ότι ζεις σαν πριγκίπισσα του δικού σου παραμυθιού.
Λίγα λόγια για την ιστορία του
Ο βράχος της Μονεμβασιάς, αυτή η μικρή νησίδα στη Λακωνία που στέκεται περήφανη στη μέση της θάλασσας, κρύβει στα στενά της περάσματα μυστικά και ιστορικές μνήμες. Ο σπουδαίος Γιάννης Ρίτσος έχει καταγωγή από κει και το σπίτι του έχει θέα το απέραντο γαλάζιο. Το κάστρο της Μονεμβασίας είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, με μοναδική πρόσβαση από τη στεριά μια στενή λωρίδα γης, εποικίστηκε από Λάκωνες γύρω στον 6ο μ.Χ. αι., προκειμένου να προφυλαχτούν από τις Αραβικές επιδρομές. Εκείνοι κατασκεύασαν και την πρώτη ξύλινη, κινητή γέφυρα που ένωνε τον βράχο με την ακτή, απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία του κάστρου που σημαίνει «μοναδική είσοδος».
Το κάστρο γνωρίζει σημαντική άνθηση στα χρόνια του Βυζαντίου από τον 12ο ως τον 14ο αι., περίοδο κατά την οποία χτίστηκαν και οι περίφημες βυζαντινές εκκλησιές που στολίζουν το νησί. Ιδιαίτερα η περίοδος από το 1282 ως το 1341 αποκαλείται ο χρυσός αιώνας της πόλης. Το 1464 η Μονεμβασιά θα γίνει Ενετική κτήση. Το 1540 παραδίνεται στους Τούρκους και το 1690 οι Ενετοί την καταλαμβάνουν και πάλι. Η Βενετσιάνικη ονομασία της ήταν «Napoli di Malvasia», δηλαδή Μενεξεδένια πόλη.
Το 1715 οι Τούρκοι εξαγοράζουν τη Μονεμβασία από τους Ενετούς και σκοτώνουν ή αιχμαλωτίζουν όλους τους προκρίτους. Η μεταβυζαντινή Ιστορία της Μονεμβασίας τελειώνει στις 21 Ιουλίου 1821 όταν οι Τούρκοι μετά από πολιορκία παραδίδουν τα κλειδιά της πόλης στον Πρίγκιπα Αλ. Κατακουζηνό.
48 ώρες στην Καστροπολιτεία
Παρασκευή 19 Γενάρη. Ήταν λίγο μετά τις 20.00, όταν πέρασα τις πύλες του κάστρου και κατευθύνθηκα στους παραδοσιακούς ξενώνες Αρδάμης όπου ο κύριος Βασίλης, ιδιοκτήτης του, με την σύζυγό του, με περίμεναν με το χαμόγελο στα χείλη. Αμέσως με πήγαν στον υπέροχο ξενώνα που θα έμενα για δύο βράδια. Μαγεύτηκα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι έχει ψηφιστεί τρεις φορές ως ο καλύτερος ξενώνας της Ελλάδας από χιλιάδες αναγνώστες διαφόρων περιοδικών.
Αφού τακτοποίησα τα πράγματά του, πήγα με την παρέα μου, τη Βάλη, τη Λίλιαν και τον Διονύση, για φαγητό. Mόλις τελειώσαμε, γνωρίζοντας ότι ο Διονύσης έχει ταξιδιωτικό γραφείο και έχει έρθει αρκετές φορές στην περιοχή αλλά και η Λίλιαν έχει καταγωγή από αυτά τα μέρη, τους ζήτησα να μου πουν λίγα λόγια για το κάστρο ενώ προχωρούσαμε στα σοκάκια του.
Τη νύχτα το Κάστρο έχει κρυμμένα μυστικά. Η ιστορία φαντάζει αλλιώς και εγώ ήθελα να χαθώ στα σοκάκια του. Στο οδοιπορικό μας είχαμε παρέα τις γάτες οι οποίες ήταν η καλύτερη παρέα. Είναι εκείνες που “φυλάνε” το Κάστρο και ξέρουν τα μυστικά που δεν βγαίνουν έξω από τα τείχη του.
Επιστρέφοντας στον ξενώνα, ένιωθα πλημμυρισμένη από μία ενέργεια που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Την επόμενη μέρα έβαλα ξυπνητήρι νωρίς το πρωί για να κάνω τη βόλτα μου. Είχε συννεφιά και αέρα. Η ομορφιά όμως ήταν απαράμιλλη. Δεν σταμάτησα να βγάζω φωτογραφίες και να μαθαίνω πράγματα για το κάστρο από τον κύριο Βασίλη.
Κοντά στους ξενώνες, βρίσκεται το σπίτι ενός Ιταλού αρχιτέκτονα που κρύβει μία συγκινητική ιστορία που ελάχιστοι γνωρίζουν.
Διαβάστε περισσότερα εδώ: Κάστρο Μονεμβάσιας: Το σπίτι του «Μαλβαζία» με την συγκινητική ιστορία που είναι κρυμμένη για αιώνες!
Ο αέρας φυσούσε δυνατά, τα σύννεφα άφηναν λίγες ηλιαχτίδες να περάσουν και εγώ αισθανόμουν σα να είχα γεννηθεί εκεί. Περπατούσα παράλληλα με τα τείχη, συνάντησα σπίτια, δεκάδες εκκλησίες και κατευθύνθηκα στο Φάρο.
Από την κεντρική πύλη του δυτικού τείχους ξεκινά ο κύριος δρόμος, ή αλλιώς «Αγορά» ή «Φόρος», που βαίνει παράλληλα προς το φυσικό ανάγλυφο, περνά από την κεντρική πλατεία και καταλήγει στην ανατολική πύλη. Εδώ αναπτύσσονταν οι εμπορικές δραστηριότητες, με μαγαζιά και εργαστήρια στα ισόγεια των οικιών, αλλά και άλλα κτίρια που κάλυπταν τις ανάγκες κατοίκων και ταξιδιωτών.
Από τον κύριο δρόμο ξεκινούν στενά κάθετα δρομάκια που ανηφορίζουν κλιμακωτά ως το κάστρο, συχνά κάτω από διαβατικά («δρομικές»), ή κατηφορίζουν προς τη θάλασσα. Άλλος κύριος δρόμος ξεκινά επίσης από τη δυτική πύλη, εκτείνεται στα νότια του κύριου δρόμου, περνώντας από τις δύο τάπιες, την «δώθε», κοντά στη νοτιοδυτική γωνία και το λουτρό της Σωτήρας, και την «πέρα», μπροστά στην εκκλησία της Παναγίας Χρυσαφίτισσας, δημιουργώντας ένα μεγάλο μέτωπο σε περίπτωση επίθεσης από τη θάλασσα. Ένας τρίτος δρόμος περνά στα ριζά του βράχου του Γουλά, αρχίζει από την ακραία πυλίδα του δυτικού τείχους και καταλήγει στην τάπια του ανατολικού, ενώ περίπου από το μέσον του αρχίζει η άνοδος προς την Επάνω πόλη.
Στην κεντρική πλατεία βρίσκονται ο μητροπολιτικός ναός του Ελκόμενου Χριστού, ιδρυμένος ενδεχομένως στη θέση παλαιοχριστιανικής βασιλικής
και το Επισκοπείο, μια οθωμανική οικία του 17ου αιώνα, που πέρασε στην ιδιοκτησία του μητροπολίτη Μονεμβασίας Γρηγορίου και διήλθε μετατροπές σε μεταγενέστερες περιόδους.
Φωτογραφίες:
Φαγητό
Η ώρα είχε πάει 17.00 και στη διαδρομή μου προς το δωμάτιο, βρήκα το Οινόμελο. Ένα υπέροχο μαγαζί που τα χρώματά του μου κίνησαν το ενδιαφέρον και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα μέσα. Ο Μενέλαος και η Χριστίνα είναι ένα ζευγάρι από την Αθήνα που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν το δικό τους εστιατόριο μέσα στην Καστροπολιτεία με γεύσεις από όλη την Ελλάδα.
Αφού παρήγγειλα, ντομάτες τουρσί, παστουρμά, σουτζούκι και λουκάνικα της περιοχής, ζήτησα από τον Μενέλαο να μου πει λίγα λόγια για το μαγαζί του αλλά και για την σημαντική βράβευση που έχει.
Φωτογραφίες:
Βγαίνοντας από το μαγαζί ήδη είχε νυχτώσει και ψιχάλιζε. Αργά το βράδυ, μου ήρθε η όρεξη για γλυκό και συγκεκριμένα για κρέπα. H “Πεινακοθήκη” είναι εκεί για να φας είτε αλμυρή είτε γλυκιά.
Εγώ φυσικά παρήγγειλα μία με σοκολάτα και φράουλες!
Η ζεστασιά του μαγαζιού αλλά και η διακόσμησή του σε κάνουν να μη θέλεις να φύγεις από κει. Σε όποια γωνιά κι αν κοιτάξεις, υπάρχουν στοιχεία παραμυθιού κι εσύ πρωταγωνιστείς σε κάποιες από τις ιστορίες του.
Αφού γύρισα και κοιμήθηκα ευτυχισμένη και πλημμυρισμένη από θετική ενέργεια. Την επόμενη μέρα ήταν προγραμματισμένη η επιστροφή μου στην Αθήνα. Αφού μου ετοίμασαν το υπέροχο δυναμωτικό πρωινό με σολωμό, γιαούρτι με super foods της περιοχής και αυγά, πήγα σε ένα μέρος, δίπλα σχεδόν στους ξενώνες που μου υπέδειξε ο κύριος Αρδάμης για τις τελευταίες φωτογραφίες.
Το σίγουρο είναι ότι την Καστροπολιτεία της Μονεμβασίας, θα την επισκεφθώ πάλι την Άνοιξη για να δω τη μορφή που παίρνει εκείνη την εποχή που τα λουλούδια ανθίζουν και οι αχτίδες του ήλιου πέφτουν σε κάθε σημείο του. Θέλω να δω το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου αλλά και την Παλιά Πόλη όπου βρίσκεται η εκκλησία της Αγιάς Σοφιάς.
Φωτογραφίες: Μαρκέλλα Σαράιχα με Samsung s7
Υ.Γ Ευχαριστώ τη Βάλη Καλοφώνου (ιδιοκτήτρια του Your Way στη Γλυφάδα) τον Διονύση Καλόφωνο (ιδιοκτήτη τουριστικού γραφείου Kalofonos Travel στην Αγία Παρασκευή) και την Λίλιαν Γιαννου (ιδιοκτήτρια φροντιστηρίων Αγγλικών στον Πειραιά_ για την όμορφη παρέα τους αλλά και τη Δώρα Παπαδήμα (spell Γλυφάδα) για τα εκπληκτικά ρούχα της!