Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς: Στο θερινό θέατρο Λαμπέτη

Σε ένα ρετρό σκηνικό που θυμίζει νυχτερινό κέντρο της δεκαετίας του ’90, η παράσταση ξεκινάει όταν μπαίνουν στο χώρο οι θεατές. Μία λαϊκή τραγουδίστρια ανοίγει το πρόγραμμα, τους υποδέχεται με χορό και τραγούδια και τους προετοιμάζει για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς: Στο θερινό θέατρο Λαμπέτη

Δηλαδή, μία μαύρη κωμωδία, με όχημα τα καυστικά κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου. Οι τρείς ηρωίδες παρότι, φαινομενικά, άγνωστες μεταξύ τους, ξεπερνούν όσα τις χωρίζουν και χάνονται σταδιακά μέσα στο χιούμορ, τη θολούρα από την κάπνα του σκηνικού και τον θόρυβο από τα «σκυλάδικα». Και ξαφνικά από άγνωστες, μετατρέπονται σε φιγούρες οικείες, καθημερινές, ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Στο τέλος θα έχουν μόνο η μία την άλλη…! Το «Πράσινο μου Φουστανάκ»ι, η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α» και ο «Κατάθλας» της Λένας Κιτσοπούλου συναντιούνται στο νυχτερινό κέντρο η «Κόλαση».

Σκηνοθετικό σημείωμα:

«Η παράσταση «Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς» γεννήθηκε από μια βαθιά ανάγκη να δημιουργήσω με ανθρώπους που αγαπώ ένα κόσμο. Ένα κόσμο ειλικρίνειας. Πραγμάτων που έπρεπε να ειπωθούν και δεν έγινε όταν έπρεπε. Οι 3 ηρωίδες μας είναι άνθρωποι καθημερινο , άνθρωποι της διπλανής πόρτα , άνθρωποι που έχουμε συναντήσει ή είμαστε εμείς. Στο νυχτερινό κέντρο «Η Κόλαση» όλα επιτρέπονται. Μέσα στα σκυλάδικα των 90s, τους καπνούς και τα άδεια μπουκάλια θα ξεδιπλωθούν μέσα από το χιούμορ και την συγκίνηση πράγματα που όλοι έχουμε σκεφτεί ή έχουμε περάσει και θα θυμηθούμε ότι κανείς δεν είναι μόνος του.» (Κρίστελ Καπερώνη)

Σημείωμα Δημήτρη Λάλου:

«Στην παράσταση « Με σιχάθηκα…αλλά και πάλι όχι εντελώς» | Ένα καλοκαίρι κόλαση», η εμπνευσμένη σκηνοθετική προσέγγιση της Κρίστελ Καπερώνη αξιοποιεί τα ευφυή και καυστικά κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, τρεις εξαίρετες ηθοποιούς και ένα live πρόγραμμα αποτελούμενο από τρεις μουσικούς και μια τραγουδίστρια. Σκοπός μας είναι ο θεατής να ζήσει μια εμπειρία που θα την κουβαλάει μαζί του.

Το γέλιο αποτελεί τον τελειότερο μηχανισμό ώστε να πέσουν οι άμυνες που χτίζουμε καθημερινά και έτσι να μπορέσουμε να αφεθούμε στη ροή της ιστορίας που ακούμε και παρακολουθούμε. «Ανοιχτοί» πλέον, μπορούμε να απορροφηθούμε σε έναν κόσμο που δημιουργείται ζωντανά μπροστά μας και με το τέλος της παράστασης να φύγουμε ανάλαφροι, κουβαλώντας μαζί μας μια εμπειρία».