Γενικότερα όποιο μέρος έχει θάλασσα, μου τραβάει την προσοχή. Την αγαπώ όποια εποχή του χρόνου κι αν βρεθώ κοντά της. Ήρεμη ή άγρια, η θάλασσα σου μεταφέρει την απίστευτη ενέργειά της και σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος από κάθε σκέψη που σε βασανίζει. Στο οδοιπορικό μου στη Μεσσηνία, μετά τη Μεθώνη κατευθυνθήκαμε στην Κορώνη. Ο μικρός παραθαλάσσιος οικισμός στο νοτιοδυτικό άκρο του Μεσσηνιακού Κόλπου με κύρια αξιοθέατα το ενετικό κάστρο στην κορυφή και το γραφικό λιμανάκι στα πόδια του οικισμού σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Τι κι αν ο καιρός ήταν μουντός, το τοπίο σε έκανε να το ερωτευτείς από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Στη διαδρομή μας φαινόταν η μαγική αυτή θέα και φυσικά σταμάτησα για να απαθανατίσω την μεσσηνιακή ομορφιά.
To οδοιπορικό μας στο χωριό ήταν μοναδικό. Περπατήσαμε στα ασβεστωμένα σοκάκια με τα χωριάτικα σπίτια και τις αυλές με τα γεράνια κοιτάζοντας τη θέα που έκοβε την ανάσα. 
Κατεβήκαμε στο λιμάνι, τα ουζερί όμως ήταν κλειστά αυτήν την περίοδο καθώς ανοίγουν μετά τις 6 το απόγευμα. Κάποιοι ψαράδες στέκονταν εκεί με τα δίχτυα τους και πιάσαμε την συζήτηση. Το καλοκαίρι από το λιμάνι ξεκινούν καΐκια για τις γύρω παραλίες, τα ερημονήσια Σχίζα, Σαπιέντζα και Βενέτικο και τους κοντινούς οικισμούς, όπως μας είπαν.
Το Κάστρο της Κορώνης
Μία σημαντική λεπτομέρεια που δε γνώριζα είναι ότι το Κάστρο της Κορώνης κατοικείται. Χρονολογείται τον 6 o με 7oμχ αιώνα κι αποτελεί δείγμα της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής. Ανήκει στην κατηγορία των κάστρων που στο εσωτερικό τους σώζονται οικίες και ναοί . Πρόκειται για το λιγότερο καλά διατηρημένο και δέχθηκε διάφορες τροποποιήσεις από τους εκάστοτε κατακτητές της περιοχής. Κατά την Α’ Ενετοκρατία προστέθηκε ένας μεγάλος περίβολος στα ανατολικά, οικοδομήθηκαν ισχυρά τείχη και ο διπλός ημικυκλικός προμαχώνας στη βορειοανατολική γωνία, με σκοπό την προστασία από την πλευρά της θάλασσας.
Το 1206 οι Ενετοί κατακτούν την Κορώνη και τη χρησιμοποιούν ως κέντρο εφοδιασμού. Το 1500ο Τούρκος Πασάς Βαγιαζήτ Β΄ καταλαμβάνει το κάστρο, το οποίο παραμένει στην τουρκική κυριότητα έως το 1686, οπότε και ανακαταλαμβάνεται από τους Ενετούς. Το 1715, μετά την εγκατάλειψη της Πελοποννήσου από τους Ενετούς, περιέρχεται και πάλι στους Τούρκους.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 το κάστρο πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τους Έλληνες. Τελικά παραδόθηκε στον στρατηγό Μαιζών(Nicolas Joseph Maison) το 1828, που είχε αποβιβαστεί επικεφαλής Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο, λίγο μετά τηναυμαχία του Ναβαρίνου. Τμήματα του κάστρου παρέμειναν σε στρατιωτική χρήση μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο κυκλικός οθωμανικός προμαχώνας της Κορώνης χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως αποθήκη πυρομαχικών και ανατινάχθηκε κατά την υποχώρησή τους, το 1944.
Μέσα στο κάστρο υπάρχει ακόμα μικρός οικισμός και ιδιωτικές σύγχρονες κατοικίες καθώς και μικροί ναοί όπως η εκκλησία της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Χαραλάμπους. Η τελευταία είναι μία παλαιά καθολική εκκλησία που κατά τη Τουρκοκρατία είχε μετατραπεί σε τζαμί ενώ σήμερα λειτουργεί ως ορθόδοξη. Στο εσωτερικό το μεγαλύτερο χώρο καταλαμβάνει η παλιοημερογίτικη γυναικεία μονή Προδρόμου.