Υπόγειο: Από τις 16 Μαρτίου στο θέατρο Olvio

Μια τυχαία συνάντηση, μια απρόσμενη εξέλιξη. Παιχνίδια ρόλων που μπερδεὐτηκαν , όρια που ξεπεράστηκαν, ένας αναμενόμενος θάνατος… Αγάπη, μίσος κι ένας αναπάντεχος κύκλος ζωής. Μια τυχαία συνάντηση δυο ανδρών σε ένα σπίτι. Iσόγειο , δύο όροφοι και υπόγειο. Ένα άχρονο – διαχρονικό αλλά και παράλογο ψυχολογικό θρίλερ.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ι Ζουρνέτ γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1940. Τα θέματά του αντανακλούν τον προβληματισμό για την πατρίδα του, τη δυτική κοινωνία και το σύστημά της αλλά και τον άνθρωπο και τον εσωτερικό χαώδη κόσμο του, αναμιγνύοντας στοιχεία ιστορικά και φανταστικά.

Έχει γράψει περισσότερα από 40 θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία έχουν βραβευτεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και είναι ένας από τους γνωστότερους και πιο επιτυχημένους τηλεοπτικούς σεναριογράφους της Ισπανίας.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Η φαινομενικά τυχαία συνάντηση δύο ανδρών είναι η αφορμή για μια ασυνήθιστη αναμέτρηση μεταξύ τους. Ο αρχικά πολιτισμένος αλλά και λίγο παράδοξος διάλογος, γρήγορα παίρνει απρόσμενη διάσταση και σιγά σιγά αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλο τα βαθύτερα ένστικτά τους. Όλα όσα κρύβουν ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίσκουν τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και οι ρόλοι θύτη και θύματος, εναλλάσσονται εν αγνοία τους.

Η επώδυνη κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή και η αναγνώριση των κρυφών ενστίκτων, είναι διαδικασία απαιτητική και χρονοβόρα κατά την οποία ο καθένας επιλέγει μέχρι που αντέχει να φτάσει και ανάλογα με τα βιώματά του είναι υπεύθυνος για το τέρας που μεγαλώνει -ή όχι- μέσα του.

Η κατάβαση στο “Υπόγειο” μπορεί να είναι λύτρωση, κάθαρση, εξιλέωση ή ακόμη και εγκλωβισμός.

Το έργο είναι γραμμένο με αφαιρετικό τρόπο και δεν έχει χρόνο και τόπο. Είναι άχρονο- διαχρονικό, ξεκάθαρα συμβολικό, δίνοντας με τον τρόπο αυτό “χώρο” στις ανθρώπινες σχέσεις. Σχέσεις γονεϊκές, σχέσεις εξουσίας, σχέσεις μεταξύ αγνώστων, φίλων, εραστών αλλά κυρίως η σχέση με τον εαυτό μας. Θετικά και αρνητικά συναισθήματα, δυσφορία, αγάπη, μίσος, παιχνίδια ρόλων συνθέτουν ένα σκηνικό τοπίο που δεν διαφέρει σε τίποτα από τον αναπάντεχο κύκλο ζωής του ανθρώπου.