H Λένα Σάββα, αναγνώστρια του travelgirl.gr, γράφει κριτική για μία παράσταση που είδε πρόσφατα στην κεντρική σκηνή Αθηναίδα, Η Κυρία Ιουλία.
Γράφει η Λένα Σάββα
Η κυρία Ιουλία είναι μια γυναίκα διαχρονικά καθημερινή.Η Μαρία Γεωργιάδου με το μπρίο και τη φινέτσα που τη διακρίνει, δίνει αυτόν τον τύπο με γλαφυρότητα και ζωντάνια.Ο -στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης- μονόλογος της ξεχειλίζει από εκφραστική απλότητα, περνάει απ’ όλη τη γκάμα συναισθημάτων που βιώνει μια χήρα γυναίκα για να μεγαλώσει το παιδί της το οποίο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του μακαρίτη πατέρα του γίνεται τζογαδόρος με πολλά χρέη και την απειλή κατάσχεσης του σπιτιού τους.
Το κείμενο των Εμμανουελας Αλεξίου και Μάρως Μπουρδακου ζωντανό, χιουμοριστικό, με πολλές πικρές αλήθειες από τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα κι άφθονη δόση πιπεράτων σκηνών.Τα αντίθετα στοιχεία του έργου του δίνουν μια ιδιαιτερότητα.Εδώ η κουλτούρα συμβαδίζει με τον υπόκοσμο, το Μπολερό του Ραβέλ αγκαλιά μετά σκυλάδικα.Η δασκάλα του πιάνου λοιπόν ως πολυμήχανος Οδυσσέας βρίσκει έναν τρόπο για να σώσει το σπίτι της που δεν εμπίπτει στις αξιοπρεπεις κοινωνικές συμβάσεις.Οι δυο αντίθετοι κόσμοι κάποια στιγμή ενώνονται, συνεργάζονται, έρχεται η σωτηρία και μαζί της έρχεται ο έρωτας.Ο έρωτας που δεν έχει καλούπια ούτε πρωτόκολλο, αλλά έχει σαν μόνο κριτήριο την καρδιά και τις ανάγκες της.
Η κυρία Ιουλία είναι μια παράσταση που θίγει πολλά από τα κεντρικά θέματα της εποχής μας.Το ρατσισμό για τις μεγάλες ηλικίες στην αγορά εργασίας, τις αυτοκτονίες λόγω χρεών, τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών.Το χιούμορ συμβαδίζει με την πικρία για τα σημεία των καιρών.Οι πολύ καλές ερμηνείες συμβάλλουν στο να σου κρατουν αμείωτο το ενδιαφέρον.
Ο κ.Γιαννόπουλος έδωσε τέλεια τον τύπο του υποκόσμου που όμως έχει κρατήσει πάρα το επάγγελμα του μια αγνή ψυχή που ονειρεύεται σαν παιδί.Γιατί ακόμα και μέσα στο βούρκο μπορείς ν’ ανακαλύψεις διαμάντια.
Ο Ρ.Τζανής έδωσε το ρόλο του τραβεστί με μπρίο και κάποιες φορές τραγικοτητα (όνειρο για επαναπροσδιορισμό σεξουαλικότητας).
Η κινηματογραφική παρουσία του Γ.Τσιμιτσέλλη απολαυστική όπως πάντα.
Η σκηνοθεσία της Εμ.Αλεξίου πέτυχε να σε βγάλει από τα δικά σου πλαίσια και να σε βάλει να αγωνιάς για την τύχη της κ.Ιουλίας.
Τα σκηνικά απλά όπως η πραγματική ζωή.
Τα μηνύματα της παράστασης σημερινά παρ’ όλη την πικρία τους σε αφήνουν με μια γλυκειά γεύση.Σου λένε ότι μπορείς παρ’ όλες τις δυσκολίες των καιρών να τα καταφέρεις.Αρκεί να είσαι ανοιχτός και να το θέλεις πολύ.Μήπως μόνο να είσαι απελπισμένος;
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.