Η «ΑΣΚΗΤΙΚΗ» του Ν. Καζαντζάκη στο θέατρο Βρετάνια

«Ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα»

Ν.Καζαντζάκης.

Ξεκίνησαν οι παραστάσεις και συνεχίζονται με αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, στο Θέατρο Βρετάνια. Η θεατρική διασκευή του εμβληματικού έργου “Ασκητική” του Νίκου Καζαντζάκη σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου και μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, από τον σκηνοθέτη, το 2011, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού και των κριτικών και συνεχίστηκε με επιτυχία για να ολοκληρώσει τη μαγική διαδρομή του στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2017.

Η «ΑΣΚΗΤΙΚΗ» του Ν. Καζαντζάκη στο θέατρο Βρετάνια

Ο σκηνοθέτης, επιχειρεί εκ βαθέων μια νέα θεατρική προσέγγιση, με την αριστοτελική έννοια της τραγωδίας, μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας, μίμηση της ζωής, θρησκευτικής και πολιτικής.

Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Κατσαφάδος και Κοραλία Καράντη.

Μαζί τους οι ηθοποιοί, Ρένα Κυπριώτη, Κωνσταντής Ζημιανίτης, Στεφανία Καπετανίδη και ο Γιώργος Χατζής

Συμμετέχει ομάδα χορού.

Ο Καζαντζάκης έγραψε ότι η «Ασκητική» είναι μια Κραυγή και όλο το έργο του είναι σχόλιο στην Κραυγή αυτή.Ο συγγραφέας θεωρούσε την «Ασκητική» ως το σπόρο απ’ όπου βλάστησε όλο το έργο του.Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφράσει τα μεταφυσικά του πιστεύω.Στο έργο αναφέρεται, η μάχη του ανθρώπου με τις δυνάμεις της υλικής πνευματικής και ηθικής φθοράς και την ανάδειξη εκείνων των ικανοτήτων και αρετών που ωθούν τον άνθρωπο να μάχεται, να εξελίσσεται, να δημιουργεί, και να ελπίζει.Είναι μια Κραυγή αγωνίας, αλλά και μια πρόσκληση για τον αγώνα επιβίωσης και εξέλιξης του ανθρώπου.

Η προσέγγιση του σκηνοθέτη για το έργο

Μια θεατρική προσέγγιση, με τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας, ένα δράμα με χαρακτήρες και δράση, που καταλήγει σε σύγκρουση και κάθαρση.

Η ορμητική σκέψη, η χειμαρρώδης γλώσσα, η απαράμιλλη εκφραστική ικανότητα, η δημιουργική φαντασία, η βαθιά αίσθηση της πραγματικότητας και προπάντων η λογική τεκμηρίωση των απόψεών του έργου, αποδίδονται στην σκηνή και μεταφέρουν στους θεατές, την Κραυγή για την σωτηρία της ψυχής.

Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι η «Ασκητική» την σημερινή εποχή, αποκαλύπτεται ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που μας παροτρύνει να σιωπήσουμε, ώστε να αφήσουμε τον αληθινό εσωτερικό μας κόσμο, να ελευθερωθεί, παράλληλα μας εξοικειώνει με τις μεγάλες αγωνίες και φόβους, ενώ τελικά μας οδηγεί σε λυτρωτικά συλλογικά οράματα. Μέσα από αυτό το φιλοσοφικό έργο, εκείνο που αναζητείς είναι το φως και μέσα από την αναζήτηση αυτή, βρίσκεις τον βασικό σου στόχο, την απόλυτη ελευθερία».