Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης της Νάνσης Τουμπακάρη με τον Θανάση Παπαγεωργίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο Θανάσης Παπαγεωργίου παρουσιάζουν τον μονόλογο «ΕΓΩ, Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ» για έξι μοναδικές παραστάσεις, από τις 24 μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου.

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, μετά από μια πανηγυρική διετία στο ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΑ, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές τόσο από την επίσημη κριτική, όσο και, κυρίως, από τους συναδέλφους του και μετά από τις συγκινητικές παραστάσεις στη Σύρο, τη γενέτειρα του Μάρκου όπου το κοινό τον αποθέωσε για την ερμηνεία του, θεώρησε απαραίτητη την παρουσίαση του μονολόγου «ΕΓΩ, Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ’» ως φόρο τιμής – στην πόλη που λάτρεψε και τον λάτρεψε – τον Πειραιά

Ήταν μια υπόσχεση που είχε δώσει από την αρχή στα παιδιά του Μάρκου, να παρουσιάσει την παράστασή του οπωσδήποτε στη Σύρο, στον τόπο που τον γέννησε, αλλά και στον Πειραιά, εκεί που ουσιαστικά μεγάλωσε, εργάστηκε, έζησε τα περισσότερα και πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του και κυρίως δημιούργησε αυτό το τεράστιο καλλιτεχνικό μέγεθος που ονομάστηκε ‘’Πατριάρχης’’ του ρεμπέτικου.

Tο έργο της Νάνσης Τουμπακάρη βασισμένο πάνω στην αυτοβιογραφία του Μάρκου, έτσι όπως την κατέγραψε η Αγγελική Βέλλου-Κάϊλ, είναι η φωτογράφηση μιας από τις σκληρότερες περιόδους της Ελλάδας, με τρεις δικτατορίες, δύο παγκόσμιους πολέμους, τους Βαλκανικούς, τη Μικρασιατική καταστροφή, την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο…

Μέσα σ’ αυτό το άστατο πολιτικό σκηνικό ο Μάρκος γράφει στίχους και μουσικές και χωρίς να το ξέρει, γίνεται αυτός που θα σφραγίσει από τότε και για πάντα το ελληνικό λαϊκό τραγούδι.Περνάει απ’ όλα τα στάδια. Σε μια περίοδο απαγόρευσης του μπουζουκιού, ζει τον ανηλεή πόλεμο όλων των μπουζουξήδων και φυσικά του δικού του, περνάει στη δειλή καθιέρωσή του ανάμεσα στους ‘μυημένους’, φτάνει στον κολοφώνα της δόξας του, αρρωσταίνει, παραγκωνίζεται, αλλά επιστρέφει πανηγυρικά για να καθίσει πάνω στον θρόνο που του στήσανε οι άξιοι που τον είχανε δάσκαλο.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο Μάρκος μπορεί να γεννήθηκε στη Σύρο, αλλά το μεγάλο μέρος της ζωής του, από το 1917 μέχρι τον θάνατό του, το 1972, το πέρασε στον Πειραιά. Λιμάνι, Ταμπούρια, Άη Διονύσης, Ευγένεια, Ανάσταση, Καστράκι, Δραπετσώνα, Κρομυδαρού, Ζέα, Τζιτζιφιές, Κοκκινιά, είναι μέρη που περπάτησε, αλήτεψε, εργάστηκε, πήγε στρατιώτης, ερωτεύτηκε, έκανε οικογένεια, αλλά προ παντός ασχολήθηκε με το μπουζούκι και το λαϊκό τραγούδι. Ο Πειραιάς είναι η πόλη που εξέθρεψε τον Μάρκο, που τον είδε από έναν χαμάλη λιμενεργάτη και έναν τρόφιμο των τεκέδων του, να εξελίσσεται στον μεγαλύτερο δημιουργό του λαϊκού τραγουδιού, να καθιερώνεται σαν ένας ‘επιστήμονας’ του μπουζουκιού και να αποκαλείται τελικά Πατριάρχης του ρεμπέτικου. Οι δρόμοι και τα στενά του Πειραιά γνωρίζουν τον Μάρκο και την περιπετειώδη ζωή του περισσότερο από την Σύρα του, που μπορεί να την λάτρεψε, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στο μεγάλο Λιμάνι.

Στο ‘’Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης’’ δεν γίνεται προσπάθεια να γίνει μόνο μια απλή περιγραφή της ταραχώδους και δύσκολης ζωής του μεγάλου συνθέτη. Στόχος είναι να καταδειχτεί παράλληλα μια περίοδος της Ελλάδας που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα χιλιάδες προβλήματα που είχαν προκύψει από την πολιτική αστάθεια και το παιχνίδι που παίζανε εις βάρος της οι μεγάλες δυνάμεις. Η ζωή του Μάρκου προσφερότανε για κάτι τέτοιο, αφού γεννημένος στα 1905 πέρασαν από πάνω του τα σημαντικότερα γεγονότα μιας εβδομηκονταετίας που περιλάμβανε δύο παγκόσμιους πολέμους, δύο δικτατορίες, την Κατοχή, τον εμφύλιο, την μεγάλη καταστροφή του 1922 και το μεγάλο κύμα της προσφυγιάς, που επίσης σφράγισε την εξέλιξη της Ελλάδας σε πάρα πολλούς τομείς. Μέσα σ’ αυτό το άστατο πολιτικό σκηνικό ο Μάρκος γράφει στίχους και μουσικές και χωρίς να το ξέρει, γίνεται αυτός που θα σφραγίσει από τότε και για πάντα το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Περνάει απ’ όλα τα στάδια. Σε μια περίοδο απαγόρευσης του μπουζουκιού, ζει τον ανηλεή πόλεμο όλων των μπουζουξήδων και φυσικά του δικού του, περνάει στη δειλή καθιέρωσή του ανάμεσα στους ‘μυημένους’, φτάνει στον κολοφώνα της δόξας του, αρρωσταίνει, παραγκωνίζεται, αλλά επιστρέφει πανηγυρικά για να καθίσει πάνω στον θρόνο που του στήσανε οι άξιοι που τον είχανε δάσκαλο.