Για τις ανάγκες της παράστασης “Άννα Φρανκ – Το Ημερολόγιο”, που θα ανέβει από τον Σεπτέμβρη και για τη χειμερινή θεατρική περίοδο 2020-2021 στη Θεσσαλονίκη και σε επιλεγμένες πόλεις σε όλη την Ελλάδα, σε σκηνοθεσία της Βάσιας Παναγοπούλου ζητούνται:
Ακρόαση για την Άννα Φρανκ στη Θεσσαλονίκη
Ηθοποιοί ερμηνευτικής ηλικίας έως 16 ετών για τους παρακάτω ρόλους:
1. Άννα Φρανκ
2. Μαργκότ (η αδερφή της Άννας Φρανκ)
3. Πήτερ (το αγόρι που η Άννα ερωτεύτηκε στη σοφίτα)
Η ακρόαση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 16/7 και την Παρασκευή 17/7 στο θέατρο Αυλαία ( Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη). Ώρες ακρόασης: 11.00-15.00 και 18.00-21.00.
Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να έχουν μαζί τους βιογραφικό μια φωτογραφία και ένα μονόλογο της αρεσκείας τους. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
για αποστολή βιογραφικών: [email protected]
Για την Άννα Φρανκ και το έργο
«Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο σε όλο τον κόσμο μετά τη Βίβλο. Η πρώτη του έκδοση έγινε το 1947 στην Ολλανδία και το 1952 στην Αμερική. Από τότε μεταφράστηκε σε παραπάνω από 67 γλώσσες και έχει πουλήσει περισσότερα από 31 εκατομμύρια αντίτυπα.
Το θεατρικό έργο, βασίζεται στο πασίγνωστο ημερολόγιο της έφηβης Γερμανοεβραίας που γράφτηκε στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι ένα έργο-ντοκουμέντο, μια καταγραφή του πιο απάνθρωπου φυλετικού κατατρεγμού.
Ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεη το 1955 και αποτέλεσε κορυφαία στιγμή στην καριέρα των συγγραφέων αφού τιμήθηκαν με Βραβεία Tony και Pulitzer καθώς και με το βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών Νέας Υόρκης.
Η Άννα είχε μια όμορφη παιδική ηλικία μέχρι που τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ολλανδία. Η οικογένεια Φρανκ κρύφτηκε στη σοφίτα ενός σπιτιού για δύο ολόκληρα χρόνια. Σε αυτή τη σοφίτα, η Άννα Φρανκ καταγράφει στο ημερολόγιό της τις σκέψεις της για την αγάπη, τη ζωή, την ευτυχία… Μέσα από τα μάτια και τα λόγια της, η ιστορία του διωγμού και της αυτοεξορίας της οικογένειάς της ζωντανεύει.
Το ημερολόγιο της είναι ένα κείμενο λογοτεχνικών αξιώσεων και έχει καταγραφεί ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία πάνω στο Ολοκαύτωμα παρότι είναι κείμενο ενός νεαρού κοριτσιού. Από τις πρώτες εκδόσεις λείπουν ορισμένες σελίδες, οι οποίες συμπεριελήφθησαν στην οριστική έκδοση του 1995, με επιμέλεια του Ιδρύματος Πολεμικών Ντοκουμέντων της Ολλανδίας. Σε αυτήν την εκδοχή η Άννα εμφανίζεται αρκετά διαφορετική, αλλά πιο κοντά στην αληθινή της εικόνα.
Περίμενε εκεί, κύριε. Θα τα ισιώσουμε – ένα προς ένα
Αυτό που είναι γνωστό ως γεγονός είναι ότι κάποιος Otto Frank, ένας Εβραίος έμπορος, πρώην κάτοικος Φρανκφούρτης, ο οποίος είχε συλληφθεί στις Κάτω Χώρες και είχε θητεύσει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς κατά τη διάρκεια του πολέμου, άρχισε να επισκέπτεται εκδότες το 1946 με αυτό που ισχυρίστηκε ότι ήταν ημερολόγιο που γράφτηκε από τη μικρή του κόρη κατά τη διάρκεια της περιόδου που η οικογένεια Φρανκ κρυβόταν από τη γερμανική αστυνομία στην κατεχόμενη Ολλανδία. Το κορίτσι αργότερα χάθηκε στο Άουσβιτς, είπε ο Φρανκ.
Ο Otto Frank εξαργύρωσε το ημερολόγιο με εντυπωσιακό τρόπο. Όχι μόνο βρήκε εκδότη, αλλά βρήκε επίσης ανθρώπους για να αγοράσουν δικαιώματα επι σκηνών και ταινιών. Λίγο μετά την εμφάνισή του σε μορφή βιβλίου, το ημερολόγιο είχε μεταφραστεί σε μια σειρά από γλώσσες και τυπώθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα, από τα οποία ο Φρανκ έλαβε δικαιώματα. Μόνο η αγγλική έκδοση, με τον τίτλο Anne Frank: The Diary of a Young Girl , έχει πουλήσει περισσότερα από 4.000.000 αντίτυπα μέχρι σήμερα.
Ο Otto Frank μηνύθηκε από έναν σεναριογράφο της Νέας Υόρκης, τον Meyer Levin, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ο Φρανκ είχε πάρει μεγάλα τμήματα ενός σεναρίου που ο Levin είχε γράψει και δεν τον είχε πληρώσει για τη δουλειά του. Το δικαστήριο διέταξε τον Φρανκ να καταβάλει στον Levin 50.000$.
Μια έκθεση τεχνικών εμπειρογνωμόνων που δόθηκε στο δικαστήριο, περιείχε μια βόμβα: μεγάλα τμήματα του φερόμενου «ημερολογίου» γράφτηκαν με μελάνι απο λεπτό στυλό που δεν είχε κατασκευαστεί πριν από το 1951.
Το όνομα Άννα Φρανκ είναι καθολικά αναγνωρισμένο. Όμως, τα ονόματα των κοριτσιών της Γερμανίας που άρπαξαν από το δρόμο ή από τα σπίτια τους και μετά ομαδοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν παραμένουν άγνωστα – όπως και τα ονόματα 3.000 κοριτσιών και γυναικών της Ιταλίας που βιάστηκαν άγρια στο Monte Cassino από Μαροκινούς υπό τη συμμαχική διοίκηση.
Η Άννα Φρανκ ήταν ένα μόνο κορίτσι από τα εκατομμύρια των εφήβων που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του βΠΠ. Τι θα λέγατε για μερικά δάκρυα για τα κορίτσια της Γερμανίας και της Ιαπωνίας που βιάστηκαν μέχρι θανάτου, έκαψαν μέχρι θανάτου, έπνιξαν μέχρι θανάτου ή λιμοκτόνησαν από τους «καλούς»; Ωστόσο, δεν υπάρχουν ούτε μουσεία, ούτε μνημεία ούτε θεατρικά έργα για αυτά. Όχι κύριε – αυτό θα ήταν “αντισημιτικό”.