Άγιος Γεώργιος Νηλείας. Ένα πανέμορφο χωριό του Πηλίου που μας δείχνει τις ομορφιές του κάθε εποχή του χρόνου. Εγώ έτυχε να το επισκεφθώ το καλοκαίρι με τον αδελφό μου και τον ξάδελφό μου. Δεν το είχα ακουστά μέχρι τότε. Λίγους μήνες αργότερα ανυπομονώ να περάσει ο καιρός και να ξαναβρεθώ σε εκείνα τα μέρη.
Το γραφικό χωριό του Πηλίου, που απέχει μόλις 22 χιλιόμετρα από τον Βόλο, το συναντάς, ανεβαίνοντας αριστερά από τα Άνω Λεχώνια και αφού προσπεράσεις τον Άγιο Βλάσση. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 620 μέτρων ανάμεσα σε δύο ράχες με θέα που κόβει την ανάσα καθώς βλέπεις τον Παγασητικό κόλπο.
Διαβάστε ακόμη: Μπήκαμε στο στοιχειωμένο σπίτι στα Λεχώνια Βόλου (video)
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας με τον καβαλάρη άγιο προστάτη έχει μια πλούσια ιστορική διαδρομή και μια μακριά παράδοση αρχοντιάς, νοικοκυροσύνης και πλούτου. Έχει κρατήσει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα κάτι φυσικά που τον κάνει να ξεχωρίζει. Οι κατοικίες που θα συναντήσεις είναι όλες περιτριγυρισμένες από πλατάνια, μηλιές, καστανιές, αχλαδιές, κερασιές. Οι ντόπιοι συνηθίζουν να τα λένε μπρούσκλι.
Λίγα λόγια για την ιστορία του
Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας ή «μεγάλος» Αϊ-Γιώργης όπως τον ήξεραν οι παλιοί Πηλιορείτες, συνοικίστηκε γύρω από το παλιό και κατεστραμμένο ομώνυμο μοναστήρι, από το οποίο πήρε και το όνομα του, γύρω στο 1500. Και όντας αργότερα από τα βακούφικα χωριά του Πηλίου και μάλιστα σε κάποιους περιόδους έδρα του βοεβόδα, αναπτύχθηκε και έγινε τρανό κεφαλοχώρι χάρη κυρίως στην καλλιέργεια της ελιάς που αποτελεί πάντα το πρώτο και έσχατο προϊόν του τόπου. Θεωρείται επίσης και από τα πρωτοπόρα από πλευράς πνευματικής ανάπτυξης του Πηλίου καθώς λίγο πριν από την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας λειτουργούν σε αυτό «Σχολείο κοινών γραμμάτων» αρρένων, «Παρθεναγωγείο» και «Ελληνικό Σχολείο».
Το οξύ όμως, δημογραφικό πρόβλημα που δημιούργησε η συσσώρευση πολλών κατοίκων αναγκάζει την ίδια περίοδο αρκετούς Αϊγιωργίτες να ξενιτευτούν κυρίως στην Αίγυπτο, αλλά και στην Πόλη, στην Οδησσό και αλλού, όπου, αφού πολλοί από αυτούς προκόβουν συνεχίζουν την πλούσια παράδοση των παλιών συμπατριωτών τους ευεργετών (όπως του Διαμαντή Χατζηευαγγελινού , του Γεωργίου Αναγνώστη και του Νικόλαου Τζώρτζου) διαθέτοντας μεγάλα ποσά για έργα κοινής ωφελείας στην πατρίδα τους. Τέτοιοι ευεργέτες ήταν οι αδελφοί Δημ. και Κων. Καραγιαννόπουλοι, που ίδρυσαν αντίστοιχα τα σχολαρχεία του Αγίου Γεωργίου και της Άνω Γατζέας, ο Κων. Βολιώτης που ανήγειρε την εκκλησία της Ευαγγελίστριας, επίσης στην Άνω Γατζέα και ο Κωστής Κοντογεώργης, που ανήγειρε την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στην Κάτω Γατζέα και τη βρύση «Λιοντάρι» στον Άγιο Γεώργιο.
Στα χρόνια της ακμής του χωριού, στις αρχές του αιώνα, κάποιοι Αγιωργίτες που έφυγαν στα ξένα και έκαναν περιουσίες, επέστρεψαν και έχτισαν τις εξοχικές τους κατοικίες στη νεοκλασική αντίληψη της εποχής. Τρία από τα αρχοντικά αυτά σήμερα λειτουργούν ως ξενώνες, δημιουργώντας και τη «μαγιά» για την τουριστική αναγέννηση του χωριού. Αρχοντικό Βογιαντζοπούλου, Αρχοντικό Ιωαννίδη, Αρχοντικό Τζώρτζη.
Must to visit
Οι βρύσες και τα αρχοντικά είναι αυτά που θα σε εντυπωσιάσουν. Τρία από τα αρχοντικά αυτά σήμερα λειτουργούν ως ξενώνες, δημιουργώντας και τη «μαγιά» για την τουριστική αναγέννηση του χωριού. Αρχοντικό Βογιαντζοπούλου, Αρχοντικό Ιωαννίδη, Αρχοντικό Τζώρτζη. Θα ρωτήσεις πού βρίσκονται για να πας να τα δεις από κοντά. Ανάλογα με την εποχή που θα πας, μπορείς να κάνεις βόλτες κάτω από τις οξιές, στις παλιές διαδρομές των συντηρημένων καλντεριμιών και μονοπατιών που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους.
Σου αρέσει η εξερεύνηση; Τότε πρέπει να πας στο δάσος κάτω από το πλατάνια προς τις πηγές του νερού και τις περίτεχνες κρήνες, προς το ξωκλήσι του Αϊ-Λιά και τα παλιά μοναστήρια των Ταξιαρχών, «Μέγας Σωτήρας» και Αγίας Τριάδας.
Αν θέλεις τη γνώμη μου πρέπει να κάνεις την διαδρομή και στα υπόλοιπα χωριά που κάναμε κι εμείς. Οι Πινακάτες, το δεύτερο χαρακτηρισμένο χωριό του Πηλίου μετά τη Μακρυνίτσα, η «κοσμική» Βυζίτσα, με τα αμέτρητα πηλιορείτικα αρχοντικά της, και οι Μηλιές με τον παλιό σταθμό όπου τερματίζει το τραινάκι «ο Μουτζούρης», ξεκινώντας από τα Άνω Λεχώνια σε μια μοναδική διαδρομή μέσα από σήραγγες, πάνω από παλιές, πέτρινες γέφυρες, και με ενδιάμεσο σταθμό αυτόν της Γατζέας.
Διαβάστε ακόμη: Μακρινίτσα: Το οδοιπορικό μας στο «μπαλκόνι» του Πηλίου
Διαμονή-Φαγητό
Λόγω του ότι μείναμε στο χωριό μία μέρα, το Ανωβολιός Boutique Ηotel μας φιλοξένησε. Κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο της περιοχής.
Φαγητό πού αλλού; Στην Πλατεία του χωριού, όπου μάθαμε τα πάντα για τις τοπικές συνταγές!